لبخند

درلبخند تو چیزی استکه مرز زیبایی وامید را جابه جا کرده استتو شایدتنها بهانه زندگی نباشیولی بزرگترین نشانه ی زندگی هستیخدا تورا تقسیم کرده استبریکبردوبرسهوگاهی عطر تورا به شامه جهان تقسیم می کندتا طبیعت لبخند بزندتا بیخودی از رگ برگ های طبیعت بالابرودتاهیجان ناب بترواد ،در چشمان پری هاپیامبران صد وبیست وچهار هزار بهانه بودندبرای عاشق بودنوهیچ کس این را درک نکرده بودتا روزی که نام توتا روزی که صدای تو ستاره شد وشبهامنور تو را تجربه کردکسی که تورا تجربه کرده باشدامپراتوری است کهآواز خوشی داردوهر صبحباموتا حیاتا لاابالی وقلبی لدیکبیدار میشود لبخند...

خیابان تنها بودوخاطره ی مردبرسنگفرش های بیهودگیچروکیدتردیدکاج به افق دیدار دل بسته بودچیزی در نی نی چشمان کودک بودکه از زیتون های مقدساز ناکجا جاری بودخود صداقت بودفراموشی دروغی ماسیدهبرلببیا به تنهاییبه لمس عشق..برمی گرددمردبه تنهایی به لمس عشقبه خیابانی بی ناموردیف درختان را درآغوش می کشد لبخند...

مردم دیدهٔ ما جز به رُخَت ناظر نیستدل سرگشتهٔ ما غیرِ تو را ذاکر نیستاشکم احرامِ طوافِ حَرَمَت می‌بنددگر چه از خونِ دلِ ریش دمی طاهر نیستبستهٔ دام و قفس باد چو مرغ وحشیطایر سِدره اگر در طلبت طایر نیستعاشقِ مفلس اگر قلبِ دلش کرد نثارمَکُنَش عیب که بر نقدِ روان قادر نیستعاقبت دست بدان سروِ بلندش برسدهر که را در طلبت همتِ او قاصر نیستاز روان بخشی عیسی نزنم دَم هرگززان که در روح فَزایی چو لبت ماهر نیستمن که در آتشِ سودای تو آهی نزنمکِی توان گفت که بر داغ، دلم صابر نیستروز اول که سرِ زلفِ تو دیدم گفتمکه پریشانیِ این سلسله را آخر نیستسَرِ پیوند تو تنها نه دلِ حافظ راستکیست آن کِش سَرِ پیوند تو در خاطر نیست دوشنبه شانزدهم مرداد ۱۴۰۲ساعت 8:7 _ حمیدخصلتی| لبخند...